هفده توصیه مهم در مدیریت

1. باید سعی کرد که مردم با رضا و رغبت و خود کارانه به دنبال کارها بروند.

  در حقیقت، رئیس یک سازمان نباید نقش راننده را به عهده بگیرد. بلکه باید به رهبری بپردازد و نه اینکه با استفاده از قدرت اداری، کارمندان را به کار وادارد که این تلاشی زودگذر خواهد بود. اما اگر رهبری به وجهی صحیح اعمال شود و مجریان به طیب خاطر از او پیروی کنند، هدف مشترک و رضایت خاطر، موجب تحرک و خودکاری می­شود. البته راه های مختلفی برای این کار وجود دارند که در دنیای صنعتی به آن “فروش عقاید” می­گویند. یعنی اینکه رهبر برای عقیده خود خریدار دست و پا کند.

2. مستمع خوبی باشید.

گفته ­اند: “مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد”، رهبر با انگشت گذاشتن روی نقاط ضعف یا قوت اشخاص و با توجه به شخصیت آنان می­تواند آنها را تشویق کند که آزادانه گفت و گو کنند و سپس با کمال علاقه شنونده­ی با حوصله و علاقه مندی برای شنیدن سخنان ایشان باشد.

مدیران باید با سکوت و حوصله گفته ­ها را به گوش جان بپذیرند و از اعمال قدرت و سلطه جویی در بحث خودداری کنند. مثلاً اگر هر دو با هم شروع به سخن کردند، زیر دستان را بر خود مقدم بدارد.

3. به طور خصوصی انتقاد کنید.

هرگز از کارمندان در حضور دیگران وبه ویژه در نزد زیردستان او انتقاد نکنید که طبعاً ایجاد مقاومت و ناراحتی می­کند. که گفته ­اند: نصیحت (انتقاد) در پیش روی دیگران حکم سرزنش را دارد.

4. هرکسی که کاری را به پایان رسانید، باید شخصاً پاداش کارش را بگیرد.

اگر قرار شود که مدیر نتیجه­ی کار و تلاش زیردستان را به حساب خود بگذارد، همه ­ی نوآوریها از میان می­رود و قبول مسؤلیت به دشواری صورت می­گیرد. دادن اعتبار به اشخاص در ازای زحمتهایی که کشیده­اند مسلماً پاداشی است برای رهبری که چنین محیط سازنده­ای را به وجود آورده است.

5. علاقه مندی خود را به کار زیردستان نشان بدهید.

در حقیقت باید دانست که درک “بنی آدم اعضای یک پیکرند” و علاقه مندی به کار زیردستان، یکی از اصلهای اولیه انسانی، برخورد گرم، خواندن اشخاص با اسم کوچک و با تظاهرات دوستانه، مثل پیوستن به جمع همکاران فرودست به هنگام صرف نهار و پرس و جو کردن از طرز کار ایشان و حتی تکرار مطالبی از قبیل: “فلانی واقعاً کارت جالب است، می­بینم که با تلاشی که می­کنی خسته شده­­ای، چطور است فردا کمی استراحت کنی؟” موجب می­شود که کارمند به خود ببالد که کارش خیلی مهم است و راهبر سازمان با دیده­ای باز و ضمیری روشن در کارها نظارت دارد و فارغ از سلامت جسم و روح زیردستان نیست.

6. میل باطنی خود را به صورت پیشنهاد عرضه کنید.

به جای تحکیم صریح و مستقیم، میل باطنی خود را به صورت غیر مستقیم ظاهر کنید. مثلاً وقتی بگویید به نظر شما بهتر نیست که کار به این صورت باشد؟ آن وقت مطمئن باشید که مخاطب نه تنها متوجه منظور شما نخواهد شد، سهل است که با علاقمندی و رغبت، آن را خواهد پذیرفت و حتی از آن حمایت خواهد کرد.

7. وقتی پیشنهادی دارید و یا حتی دستوری می دهید، باید مطمئن باشید که دلایل آن را نیز می­توانید ابراز بدارید.

طبیعت آدمی این است که همیشه دوست دارد پیش از آن کاری را صورت بدهد، از “چرایی” آن آگاه باشد، باید به صورت شفاهی یا کتبی علت را گوشزد کرد.

8. نظریه های دیگران را در طرح ها و نقشه­هایتان دخالت بدهید.

پیش از اینکه طرح های شما اجرا شود، بهتر است که با زیردستان مشورت کنید و با جلب نظرشان به آنها نشان بدهید که نقش عمده­ای را در اجرای طرح ها به عهده دارند، وقتی که چنین شد، طبیعتاً خود را مسئول دانسته و پیروزی و یا شکست طرح ها را مربوط به خود خواهند دانست، ضمن اینکه در این گونه رایزنیها، چـه بـسا اندیشه­های نو و سـودمنـدی کـه بـا تجـلی خود، موجب قوام و دوام طرح ها می­گردند.

9. زیردستان را محترم بدارید.

همه کس و به ویژه جوانآنکه تازه پا به پای عرصه پرکشاکش زندگی اجتماعی گذراده­اند دوست دارند که مورد احترام قراربگیرند، تـشکر از زیـردستان و محـترم شمـردن غـرور و شخصیت آنها، ساده­ترین و کم هزینه ترین راه جلب مشارکت صمیمانه­ی آنهاست.

10. در کردار و رفتارتان پایدار باشید.

رهبری که زیردستان را کوچک می­کند و موجب می­شود که در لاک خود فرو رفته و از هر نوع اظهار وجودی خودداری کنند، هرگز نمی­تواند از پشتیبانی زیردستان برخوردار شده و مورد اعتماد آنها بـاشد، کـارکنان از رهبرانی قلباً پیروی می­کنند که رفتارشان قابل پیش­بینی باشد و عکس العملهایشان روشن، تا قادر باشند با هر وضعیتی روبه رو شوند. چند چهرگی، خطر و آفت بزرگ رهبری است.

11. نشان بدهید که به زیردستان اعتماد کامل دارید و آنها به بهترین وجهی کار خود را می­کنند.

وقتی که زیردست احساس می­کند به او اعتماد هست و بالادست او را عنصری مفید می­داند، از لحاظ روانی برای قبول مسئولیت آماده­تر خواهد بود.

12. از زیردستان بخواهید که در صورت نیاز، بدون هیچ بیم و تردیدی برای مشورت خواهی و کمک به شما مراجعه کنند.

نتیجه­ی چنین رفتاری تعلق خاطر زیردستان به شما خواهد بود که با آزادی کامل نظرها و پیشنهادهای خود را ابراز بدارید.

13. وقتی اشتباهی می کنید باید با کمال شهامت و از روی صداقت به اشتباه خود اقرار کنید.

بدیهی است که چنین حرکتی به زیردستان شوق و شهامت و تقوا می­آموزد و محبت آمیخته با احترامی را در دلهای­شان زنده می­دارد.

14. باید به ضعیف ترین پیشنهادها هم توجه کرد.

ممکن است عقیده­ای بسیار جالب و عالی به نظر برسد. پذیرش چنین عقیده­ای دشوار نیست، اما رهبر شایسته کسی است که به نظرهایی که حتی خنده دار هم باشند، توجه کند، چون ممکن است همین عقیده ساده و ضعیف، وقتی بیشتر مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت، نتیجه­های مفیدی در برداشته باشد.

15. از ناراحتی و چهره­های درهم و اخم آلود زیردستان ناراحت نشده و در صدد مقابله به مثل نباشید.

چون حتی در بهترین شرایط کار و بهترین نوع رهبری هم، گاهی انسان ها گرفته به نظر می­رسند. باید رهبران بکوشند که ریشه این ناراحتیها را کشف کرده و از میانشان بردارند نه اینکه در مقام رویارویی و مقابله به مثل برآیند.

16. در فرصت های مناسب به زیردستان نشان دهید که کارشان بسیار مهم است و در بقا و کارایی سازمان، نقش عمده­ای دارند.

طبیعت آدمی این نیست، که همیشه گمان ­کند کارش مهم است و در نقش پروانگان زندگی نمی­کند، لذا گاه و بی­گاه باید به زیردستان پرداخت و اهمیت کارشان را به یاد آورد تا غرورشان پا برجا بماند.

17. به زیردستان اجازه و فرصت دهید تا درتصمیم گیری­ها مشارکت جسته و سهمی داشته باشند.

چون احساس خواهند کرد که در سازمان، نقش و اهمیتی دارند که بدون مشارکت ایشان هرگز چنین تصمیم مهمی گرفته نمی­شد. در نتیجه، انگیزه و پشتیبانی از تصمیمِ گرفته‌شده به وجود می­آید.